Ovid - Texte

Perseus und Andromeda

Latein mit Hilfen

Impressum     Sitemap

mutatas dicere formas

Wie klangen Ovids Metamorphosen?

Text als PDF-Datei
(99 KB)

Übersetzung

Lateinischer Text

Relief & Mythos

 

 
663-681 (lat.)
(2,0 MB)
681-705 (lat.)
(2,5 MB)
706-739 (lat.)
(3,3 MB)
740-752 (lat.)
(1,3 MB)

663-681 (dt.)
(1,5 MB)
681-705(dt.)
(2,0 MB)
706-739 (dt.)
(2,7 MB)
740-752 (dt.)
(1,0 MB)

Ov. met. 4,663-752

   Claúserat Hippótadēs aetérnō cárcere ventōs
admonitórque óperum caelō clāríssimus altō
Lū́cifer ortus erat: pennīs ligat ille resū́mptīs
parte ab utrā́que pedēs tēlṓ́que accíngitur uncō
et líquidum mōtīs tālā́ribus ā́ëra findit.
géntibus innúmerīs circúmque īnfrā́que relíctīs
Aethíopum pópulōs Cēphḗ́aque cṓ́nspicit arva:
illīc inméritam mātérnae péndere linguae
Andrómedān poenās iniū́stus iússerat Ammōn.
quam simul ad dūrās religā́tam brácchia cautēs
vīdit Abantíadēs (nisi quod levis aura capíllōs
mṓ́verat et tépidō mānā́bant lū́mina flētū,
marmóreum ratus esset opus), trahit ī́nscius īgnēs
et stupet et vīsae corréptus imā́gine fōrmae
paene suās quátere est oblī́tus in ā́ëre pennās.
ut stetit, ‚ō’ dīxit‚ ‚nōn istīs dīgna catḗ́nīs,
sed quibus inter sē cúpidī iungúntur amántēs,
pande requīréntī nōmen terraéque tuúmque,
et cūr vincla gerās.’ prīmō silet illa nec audet
adpellā́re virum virgō manibúsque modéstōs
cēlā́sset vultūs, sī nōn religā́ta fuísset;
lū́mina, quod pótuit, lácrimīs inplḗvit obórtīs.
saépius īnstántī, sua nē dēlícta fatḗrī
nōlle vidērḗtur, nōmen terraéque suúmque,
quantáque mātérnae fúerit fidū́cia fōrmae,
índicat, et nōndum memorā́tīs ómnibus unda
īnsónuit, veniḗnsque inmḗnsō bḗlua póntō
ínminet et lātum sub péctore póssidet aequor.
   Conclā́mat virgō; génitor lūgúbris et ūnā
māter adest, ambō míserī, sed iū́stius illa,
nec sēcum auxílium, sed dīgnōs témpore flētūs
plangōrémque ferunt vinctṓque in córpore adhaérent,
cum sīc hospes ait: ‚lacrimā́rum longa manḗ́re
témpora vōs póterunt, ad opem brevis hōra feréndam est.
hanc egŏ sī péterem Perseus Iove nātus et illā,
quam clausam inplḗ́vit fēcúndō Iúppiter aurō,
Górgonis anguícomae Perseus superā́tor et ālīs
aethériās ausus iactā́tīs īre per aurās,
praeférrer cunctīs certē gener; áddere tantīs
dṓ́tibus et méritum, fáveant modo nū́mina, temptō:
ut mea sit servā́ta meā virtū́te, pacī́scor.’
accípiunt lēgem (quis enim dubitā́ret?) et ōrant
prōmittúntque super rēgnum dōtā́le paréntēs.
Ecce, velut nāvis praefī́xō cóncita rōstrō
sulcat aquās iúvenum sūdántibus ācta lacértīs,
sīc fera dīmṓ́tīs inpúlsū péctoris undīs;
tantum áberat scópulīs, quantum Baleā́rica tortō
funda potest plumbō médiī trānsmíttere caelī,
cum súbitō iúvenis pédibus tellū́re repúlsā
árduus in nūbēs ábiit. ut in aéquore summō
umbra virī vīsa est, vīsā fera saevit in umbram,
utque Iovis praepes, vácuō cum vīdit in arvō
praebéntem Phoebō līvéntia terga dracṓnem,
óccupat āvérsum, neu saeva retórqueat ōra,
squāmígerīs ávidōs fīgit cervī́cibus unguēs,
sīc célerī missus praeceps per inā́ne volā́tū
terga ferae pressit dextrṓque freméntis in armō
Īnáchidēs ferrum curvō tenus ábdidit hāmō.
vúlnere laesa gravī modo sē sublī́mis in aurās
attóllit, modo subdit aquīs, modo mōre ferṓ́cis
versat aprī, quem turba canum circúmsona terret;
ille ávidōs morsūs velṓ́cibus éffugit ālīs,
quāque patet, nunc terga cavīs super óbsita conchīs,
nunc láterum costās, nunc, quā tenuíssima cauda
dḗ́sinit in piscem, falcā́tō vúlnerat ēnse.
bḗ́lua pūníceō mixtōs cum sánguine fluctūs
ōre vomit: maduḗ́re gravēs adspérgine pennae.
nec bíbulīs ultrā Perseus tālā́ribus ausus
crḗ́dere cōnspḗxit scópulum, quī vértice summō
stántibus exstat aquīs, operī́tur ab aéquore mōtō:
nīxus eō rūpī́sque tenēns iuga prīma sinístrā
ter quater exḗ́git repetī́ta per ī́lia ferrum.
lī́tora cum plausū clāmor superā́sque deṓ́rum
inplēvḗ́re domōs: gaudent generúmque salū́tant
auxiliúmque domūs servātōrémque faténtur
Cassiópē Cēpheúsque pater; resolū́ta catḗ́nīs
incḗ́dit virgō, pretiúmque et causa labṓ́ris.
ipse manūs haustā victrī́cēs ábluit undā,
anguiferúmque caput dūrā nē laedat harḗ́nā,
mollit humum fóliīs nātā́sque sub aéquore virgās
sternit et inpṓ́nit Phorcȳ́nidos ōra Medū́sae.
virga recēns bibulā́que etiámnunc vīva medúllā
vim rápuit mōnstrī tāctū́que indū́ruit huius
percēpítque novum rāmīs et fronde rigṓ́rem.
at pélagī nymphae factum mīrā́bile temptant
plū́ribus in virgīs et idem contíngere gaudent
sēmináque ex illīs íterant iactā́ta per undās.
nunc quoque cūráliīs éadem nātū́ra remā́nsit,
dūrítiam tāctō cápiant ut ab ā́ëre, quodque
vīmen in aéquore erat, fīat super aéquora saxum.

 

665




670




675




680




685




690




695




700




705




710




715




720




725




730




735




740




745




750

© SPSG Berlin-Brandenburg

Copyright © 2004, Mutatas dicere formas: Ovid-Projekt Berlin/Potsdam