Ovid - Texte

Venus und Adonis

Latein mit Hilfen

Startseite

Impressum     Sitemap

mutatas dicere formas

Wie klangen Ovids Metamorphosen?


Text als PDF-Datei
(119 KB)


Übersetzung

Lateinischer Text

Mythos & Relief


 

Zum Hören 

 

519-541 (lat.)
(2,6 MB)
542-559 (lat.)
(1,8 MB)
708-739 (lat.)
(3,1 MB)

519-541 (dt.)
(1,7 MB)
542-559 (dt.)
(1,3 MB)
708-739 (dt.)
(2,4 MB)



Ov. met. 10,519-559 und 708-739

   Lā́bitur occúltē fallítque volā́tilis aetās,
et nihil est annīs vēlṓcius: ille sorṓre
nātus avṓque suō, quī
cónditus árbore nūper,
nūper erat génitus, modo fōrmōsíssimus īnfāns,
iam iúvenis, iam vir, iam sē fōrmṓsior ipsō est,
iam placet et Vénerī mātrísque ulcī́scitur ī́gnēs.
namque pharetrā́tus dum dat puer ṓscula mātrī,
ī́nscius exstántī dēstrī́nxit harúndine pectus:
laesa manū nātum dea réppulit; áltius āctum
vulnus erat spéciē prīmṓque feféllerat ipsam.
   Capta virī fōrmā nōn iam Cytherḗia cūrat
lī́tora, nōn altō répetit Paphon aéquore cīnctam

piscōsámque Cnidon gravidámve Amathū́nta metállīs;
ábstinet et caelō: caelō praefértur Adṓnis.
hunc tenet, huic comes est adsuḗtaque semper in umbrā
indulgḗre sibī fōrmámque augḗre coléndō
per iuga, per silvās dūmṓsaque saxa vagā́tur
fīne genūs vestem rītū succī́ncta Diā́nae
hortātúrque canēs tūtaéque animā́lia praedae,
aut prōnōs léporēs aut celsum in córnua cervum
aut ágitat dammās: ā fórtibus ábstinet aprīs
raptōrḗsque lupōs armātṓsque únguibus ursōs

vītat et arméntī saturā́tōs caede leṓnēs.
tē quoque, ut hōs tímeās, sīquid prōdésse monéndō
possit, Adṓni, monet „fortis“ que „fugā́cibus estō“
inquit, „in audā́cēs nōn est audā́cia tūta.
parce meō, iúvenis, temerā́rius esse períclō,   
nēve ferās, quibus arma dedit nātū́ra, lacesse,
stet mihi nē māgnō tua glṓria. nōn movet aetās
nec fáciēs nec quae Vénerem mōvḗre, leṓnēs
saetigerṓsque suēs oculṓsque animṓsque ferā́rum.
fulmen habent ācrēs in adúncīs déntibus apri,
ímpetus est fulvīs et vāsta leṓnibus īra,
invīsúmque mihī genus est.“ quae causa, rogántī
„dīcam“ ait „et véteris mōnstrum mīrā́bere culpae.
sed labor īnsólitus iam mē lassā́vit, et, ecce,
opportū́na suā blandī́tur pṓpulus umbrā,
datque torum caespēs: libet hāc requiḗscere tēcum“
(et requiḗvit) „humō“ pressítque et grāmen et ipsum
inque sinū iúvenis pósitā cervī́ce reclī́nis
sīc ait ac médiīs intérserit ṓscula verbīs:

Venus erzählt die Geschichte von Hippomenes und Atalanta, denen sie zur Hochzeit verhalf, die sie später aber auch aus Zorn in Löwen verwandelte. Atalanta, eine ebenso schnelle wie schöne Läuferin, hatte einem Orakel zufolge nicht heiraten sollen und pflegte, um ehelos zu bleiben, ihre Heiratskandidaten zum Wettlauf herauszufordern, bei denen der Verlierer mit dem Leben bezahlte. Da auch Hippomenes unterliegen würde, rief er Venus zu Hilfe. Sie gab ihm drei goldene Äpfel, die er beim Wettrennen Atalanta in den Lauf warf. Sie lenkten das Mädchen ab und Hippomenes gewann den Lauf und damit Atalanta. Später hatten die beiden jedoch in einer heiligen Grotte bei einem Venusheiligtum ein intimes Rendezvous und wurden daraufhin von der Göttin zur Strafe in Löwen verwandelt. Weil sie so in den Wäldern umherstreifen, legt Venus Adonis nahe, sich den Gefahren der Jagd nicht auszusetzen.

   Illa quidem mónuit iūnctī́sque per ā́ëra cycnīs
carpit iter, sed stat mónitīs contrā́ria virtūs.
forte suem látebrīs vestī́gia certa secū́tī
excīvḗre canēs, silvī́sque exī́re parántem
fī́xerat oblī́quō iúvenis Cinyrḗius ictū;
prṓtinus excússit pandō vēnā́bula rōstrō
sánguine tīncta suō trepidúmque et tūta peténtem

trux aper īnséquitur tōtṓsque sub ínguine dentēs
ábdidit et fulvā moribúndum strāvit harḗnā.
vecta levī currū médiās Cytherḗa per aurās
Cypron olōrī́nīs nōndum pervḗnerat ālīs:
āgnṓvit longē gémitum moriéntis et albās
flexit avēs illūc, utque aéthere vīdit ab altō
exánimem inque suō iactántem sánguine corpus,
dēsíluit paritérque sinum paritérque capíllōs
rūpit et indī́gnīs percússit péctora palmīs
quéstaque cum fātīs „at nōn tamen ómnia vestrī
iūris erunt“ dīxit; „lūctūs moniménta manḗbunt
semper, Adṓni, meī, repetī́taque mortis imā́gō
ánnua plangṓris péraget simulā́mina nostrī;
at cruor in flōrem mūtā́bitur. an tibi quondam
fēmíneōs artūs in oléntēs vértere mentās,
Persephónē, lícuit: nōbīs Cinyrḗius hērōs
invídiae mūtā́tus erit?“ sīc fāta cruṓrem
néctare odōrā́tō sparsit, quī tīnctus ab illō
?
intúmuit sīc, ut fulvō perlū́cida caenō
súrgere bulla solet, nec plēnā lóngior hōrā
facta mora est, cum flōs dē sánguine cóncolor ortus,
quālem, quae lentō cēlant sub córtice grānum,
pū́nica ferre solent; brevis est tamen ūsus in illō;
namque male haeréntem et nímiā levitā́te cadū́cum
excútiunt īdem, quī praestant nṓmina, ventī.

 






520




525




530




535




540




545




550




555






















710




715




720




725




730




735



 

Ovid-Galerie: Venus und Adonis

© SPSG Berlin-Brandenburg

Copyright © 2004, Mutatas dicere formas: Ovid-Projekt Berlin/Potsdam