Ovid - Texte

Apoll und Clytië

Latein

Impressum     Sitemap

mutatas dicere formas

Wie klangen Ovids Metamorphosen?

Text als PDF-Datei
(88 KB)

Übersetzung

Latein mit Hilfen

Relief & Mythos

 

 
190-213 (lat.)
(1,5 MB)
214-233 (lat.)
(1,2 MB)
234-255 (lat.)
(1,3 MB)
256-270 (lat.)
(0,9 MB)

190-213 (dt.)
(1,3 MB)
214-233 (dt.)
(1,0 MB)
234-255 (dt.)
(1,2 MB)
256-270 (dt.)
(0,7 MB)

Ov. met. 4,190-270

   Exigit indicii memorem Cythereia poenam
inque vices illum, tectos qui laesit amores,
laedit amore pari. quid nunc, Hyperione nate,
forma colorque tibi radiataque lumina prosunt?
nempe, tuis omnes qui terras ignibus uris,
ureris igne novo, quique omnia cernere debes,
Leucothoen spectas et virgine figis in una,
quos mundo debes, oculos. modo surgis Eoo
temperius caelo, modo serius incidis undis
spectandique mora brumales porrigis horas;
deficis interdum, vitiumque in lumina mentis
transit, et obscurus mortalia pectora terres.
nec, tibi quod lunae terris propioris imago
obstiterit, palles: facit hunc amor iste colorem.
diligis hanc unam, nec te Clymeneque Rhodosque
nec tenet Aeaeae genetrix pulcherrima Circes,
quaeque tuos Clytie quamvis despecta petebat
concubitus ipsoque illo grave vulnus habebat
tempore: Leucothoe multarum oblivia fecit,
gentis odoriferae quam formosissima partu
edidit Eurynome; sed postquam filia crevit,
quam mater cunctas, tam matrem filia vicit.
rexit Achaemenias urbes pater Orchamus isque
septimus a prisco numeratur origine Belo.
axe sub Hesperio sunt pascua Solis equorum:
ambrosiam pro gramine habent; ea fessa diurnis
membra ministeriis nutrit reparatque labori.
dumque ibi quadripedes caelestia pabula carpunt
noxque vicem peragit, thalamos deus intrat amatos
versus in Eurynomes faciem genetricis et inter
bis sex Leucothoen famulas ad lumina cernit
levia versato ducentem stamina fuso.
ergo ubi ceu mater carae dedit oscula natae
‘res’ ait ‘arcana est: famulae, discedite, neve
eripite arbitrium matri secreta loquendi.’
paruerant, thalamoque deus sine teste relicto
‘ille ego sum’ dixit ‘qui longum metior annum,
omnia qui video, per quem videt omnia tellus,
mundi oculus: mihi, crede, places.’ pavet illa metuque
et colus et fusi digitis cecidere remissis.
ipse timor decuit, nec longius ille moratus 
in veram rediit speciem solitumque nitorem;
at virgo quamvis inopino territa visu
victa nitore dei posita vim passa querella est.
   Invidit Clytie (neque enim moderatus in illa
Solis amor fuerat) stimulataque paelicis ira
vulgat adulterium diffamatumque parenti
indicat; ille ferox inmansuetusque precantem
tendentemque manus ad lumina Solis et ‘ille
vim tulit invitae’ dicentem defodit alta
crudus humo tumulumque super gravis addit harenae.
dissipat hunc radiis Hyperione natus iterque
dat tibi, quo possis defossos promere vultus;
nec tu iam poteras enectum pondere terrae
tollere, nympha, caput, corpusque exsangue iacebas:
nil illo fertur volucrum moderator equorum
post Phaethonteos vidisse dolentius ignes.
ille quidem gelidos radiorum viribus artus
si queat in vivum temptat revocare calorem,
sed quoniam tantis fatum conatibus obstat,
nectare odorato sparsit corpusque locumque      
multaque praequestus ‘tanges tamen aethera’ dixit.
protinus inbutum caelesti nectare corpus
delicuit terramque suo madefecit odore,
virgaque per glaebas sensim radicibus actis
turea surrexit tumulumque cacumine rupit. 
   At Clytien, quamvis amor excusare dolorem
indiciumque dolor poterat, non amplius auctor
lucis adit Venerisque modum sibi fecit in illa.
tabuit ex illo dementer amoribus usa
nympharum inpatiens et sub Iove nocte dieque
sedit humo nuda nudis incompta capillis
perque novem luces expers undaeque cibique
rore mero lacrimisque suis ieiunia pavit
nec se movit humo: tantum spectabat euntis
ora dei vultusque suos flectebat ad illum.
membra ferunt haesisse solo, partemque colori
luridus exsangues pallor convertit in herbas;
est in parte rubor, violaeque simillimus ora
flos tegit. illa suum, quamvis radice tenetur,
vertitur ad Solem mutataque servat amorem.

 

190




195




200




205




210




215




220




225




230




235




240




245




250




255




260




265




270
 

© SPSG Berlin-Brandenburg

Copyright © 2004, Mutatas dicere formas: Ovid-Projekt Berlin/Potsdam