Ovid - Texte

Apoll und Clytië

Latein mit Hilfen

Startseite

Impressum     Sitemap

mutatas dicere formas

Wie klangen Ovids Metamorphosen?


Text als PDF-Datei
(99 KB)


Übersetzung

Lateinischer Text

Relief & Mythos


 

Zum Hören 

 
190-213 (lat.)
(1,5 MB)
214-233 (lat.)
(1,2 MB)
234-255 (lat.)
(1,3 MB)
256-270 (lat.)
(0,9 MB)


190-213 (dt.)

(1,3 MB)
214-233 (dt.)
(1,0 MB)
234-255 (dt.)
(1,2 MB)

256-270 (dt.)
(0,7 MB)



Ov. met. 4,190-270

   Éxigit indíciī mémorem Cytherḗia poenam
inque vicēs illum, tēctōs quī laesit amṓrēs,
laedit amṓ́́́re parī. quid nunc, Hyperī́́́́́́one nāte,
fōrma colórque tibī radiā́taque lū́mina prōsunt?
nempe, tuīs omnēs quī terrās ī́gnibus ūris,
ū́reris īgne novō, quīque ómnia cérnere dēbēs,
Leucóthoēn spectās et vírgine fīgis in ūnā,
quōs mundō dēbēs, óculōs. modo surgis Eṓō
tempérius caelō, modo sḗrius íncidis undīs
spectandī́que morā brūmā́lēs pórrigis hōrās;
dḗficis intérdum, vitiúmque in lū́mina mentis
trānsit, et obscū́rus mortā́lia péctora terrēs.
nec, tibi quod lūnae terrīs propiṓris imā́gō
obstíterit, pallēs: facit hunc amor iste colṓrem.
dī́ligis hanc ūnam, nec tē Clymenḗque Rhodósque
nec tenet Aeaéae génetrīx pulchérrima Circēs,
quaeque tuōs Clýtiē quamvīs dēspécta petḗbat
concúbitūs ipsṓque illō grave vulnus habḗbat
témpore: Leucóthoē multā́rum oblī́via fēcit,
gentis odōríferae quam fōrmōsíssima partū
ḗdidit Eurýnomē; sed postquam fī́lia crēvit,
quam māter cūnctās, tam mātrem fī́lia vīcit.
rēxit Achaeméniās urbēs pater Órchamus isque
séptimus ā prīscō numerā́tur orī́gine Bēlō.
axe sub Hespériō sunt pā́scua Sōlis equṓrum
ambrósiam prō grā́mine habent; ea fessa diúrnīs
membra ministériīs nūtrit reparátque labṓrī.
dumque ibi quadrípedēs caeléstia pā́bula carpunt
noxque vicem péragit, thálamōs deus intrat amā́tōs
versus in Eurynómēs fáciem genetrī́cis et inter
bis sex Leucóthoēn fámulās ad lū́mina cernit
lḗvia versā́tō dūcéntem stā́mina fūsō.
ergō ubi ceu māter cārae dedit ṓscula nātae,
‘rēs’ ait ‘arcā́na est: fámulae, discḗdite, nēve
ērípite arbítrium mātrī sēcrḗta loquéndī.’
pārúerant. thalam­ṓque deus sine tēste relíctō
‘ille ego sum’ dīxit ‘quī longum mḗtior annum,
ómnia quī vídeō, per quem videt ómnia tellūs,
mundī óculus: mihi, crēde, placēs.’ pavet illa metū́que
et colus et fūsī dígitīs cecidḗre remíssīs.
ipse timor décuit, nec lóngius ille morā́tus
in vēram rédiit spéciem solitúmque nitṓrem;
at virgō quamvīs inopī́nō térrita vīsū
victa nitṓre deī pósitā vim passa queréllā est.
   Invī́dit Clýtiē (neque enim moderā́tus in illā
Sōlis amor fúerat) stimulā́taque paélicis īrā
vulgat adultérium diffāmātúmque paréntī
índicat; ille ferōx inmānsuētúsque precántem
tendentémque manūs ad lū́mina Sōlis et ‘ille
vim tulit invī́tae’ dīcéntem dḗfodit altā
crūdus humō tumulúmque super gravis addit harḗnae.
díssipat hunc rádiīs Hyperī́one nātus itérque
dat tibi, quō possīs dēfóssōs prṓmere vultūs
nec tū iam póterās ēnéctum póndere terrae
tóllere, nympha, caput, corpúsque exsángue iacḗbās:
nīl illō fertur vólucrum moderā́tor equṓrum
post Phaethontḗōs vīdísse doléntius īgnēs.
ille quidem gélidōs radiṓrum vī́ribus artūs
sī queat in vīvum temptat revocā́re calṓrem,
sed quoniam tantīs fātum cōnā́tibus obstat,
néctare odōrā́tō sparsit corpúsque locúmque
múltaque praequéstus ´tangēs tamen aéthera` dīxit.
prṓtinus inbū́tum caeléstī néctare corpus
dēlícuit terrámque suō madefḗcit odṓre,
vírgaque per glaebās sēnsim rādī́cibus actīs
tū́rea surrḗxit tumulúmque cacū́mine rūpit.
   At Clýtiēn, quamvīs amor excūsā́re dolṓrem 
indiciúmque dolor póterat, nōn ámplius auctor
lūcis adit Venerísque modum sibi fēcit in illā.
tā́buit ex illō dēménter amṓribus ūsa
nymphā́rum inpátiēns et sub Iove nocte diḗque
sēdit humō nūdā nūdīs incómpta capíllīs
perque novem lūcēs expers undaéque cibī́que
rōre merō lacrimī́sque suīs iēiū́nia pāvit
nec sē mōvit humō: tantum spectā́bat eúntis
ōra deī vultū́sque suōs flectḗbat ad illum.
membra ferunt haesísse solō, partémque colṓris
lū́ridus exsánguēs pallor convértit in herbās;
est in parte rubor, violaéque simíllimus ōra
flōs tegit. illa suum, quamvīs rādī́ce tenḗtur,
vértitur ad Sōlem mutā́taque servat amṓrem.’

 





190




195




200




205




210




215




220




225




230




235




240




245




250




255




260




265




270
 

Ovid-Galerie: Apoll und Clytie

© SPSG Berlin-Brandenburg

Copyright © 2004, Mutatas dicere formas: Ovid-Projekt Berlin/Potsdam